Ik hoop dat Marco Borsato het nooit in zijn hoofd zal halen om van "Un'estate al mare" een Nederlandse versie van te maken. Het was een leuk, vrolijk zomerdeuntje uit mijn jeugd in Italie over al het leuks dat er kan gebeuren tijdens een zomervakantie aan zee. Nou ik heb mijn hele jeugd aan de Adriatische kust gewoond (80 meters van de strand) en pas nu besef ik wat een zalige jeugd heb ik gehad, al om deze reden. Goed, er moest gewerkt worden in de zomer. En toen mijn ouders het hotel begonnen, dat werken in de zomer was niet meer zo leuk. Bleek als een vampier was ik, terwijl iedereen gebruind rond liep.
Maar dan, 's avonds , na de sluiting, ging ik vaak, soms met mijn vader, soms met de hond, soms allebei, of dan weer alleen, even naar de strand om in het water te gaan liggen. Misschien om deze reden dat het nummer "Night swimming" zoveel voor mij betekent. Ik voel het nog precies: het warme water donker maar transparant die om mijn nek zich sluit, de lichten en het lawaai ver weg, je geniet van de stilte, en als je weer buiten bent, is de lucht zo heet niet meer. Je kunt lekker fris gaan slapen. Dus op de nachten wanneer het echt te heet was om in slaap te vallen, ging ik ook weer even naar de strand, de promenade vol met slenterende, feestende mensen dwars doorheen oversteken, met blote voeten en gewikkelt in een baddoek, en dan weer 'plons' en even later terug naar bed om als een roos te slapen.
Want iets dat ik in de loop van de jaren heb geleerd, is deze fundamentele verschil tussen Italianen en Nederlanders. Italianen gaan aan zee of op zee om erin te plonsen en drijven. Niet noodzakelijkerwijs om te zwemmen. Nederlanders, niet echt. Ik weet het nog, een zeilvakantie in Griekenland met een groep Nederlanders, toen ik net zwanger was (toegegeven, niet het beste moment om te gaan zeilen, die zalige eerste 3 maanden zwangerschap). Mijn verwachting: Griekenland, warm, prachtig zee, boot = 6 keer per dag een goede plek vinden en even een frisse plonsje nemen. Nou, die Nederlanders snapten er niks van. Een keer mocht het ingepland worden, na een hele overleg, de skipper kende een leuke plek, waar hij zelf nooit gezwommen had (dio ce ne scampi), maar waar hij vaak mensen had zien zwemmen en dus mocht de route aangepast worden om een zwemhalte te maken. Ik heb het geweten. Een uur lang op de motor varen onder de brandende zon (want er was geen wind, dus ook geen schaduw van een zeil), om naaar een plek te komen die mijns inziens niks bijzonders was, waar alleen Berend en ik gingen zwemmen, en dan voel je je ook gedwongen om het niet te lang te doen. want je bent de enige en de anderen wachten.
Dus ik ging daarna stiekem zwemmen. 's middags, bij aankomst bij een nieuwe haven stond ik de omgeving goed te kijken om te zien waar koppen uit het water steekten, of op zoek naar een goede plek. En dan glipten wij weg vroeg 's ochtends of voor het avondeten. Want een plons is een plons: je gaat het niet plannen, je doet het gewoon.
Nessun commento:
Posta un commento