lunedì 11 settembre 2006

Vergaderingstijlen

Vanmiddag een vergadering van Stichting 'Otti, waar ik de penningmeester van ben. Het is een culturele stichting, die als penningmeester een cijferblinde neemt, door gebrek aan beter. Dat zegt toch genoeg? Voorzitter en vice-voorzitter zijn twee Pietjes Precisjes met een enorme persoonlijkheid, secretaris is kunstenaar, dromer, gevoelig en, vermoed ik, dislectysch. Want die notulen laten heel erg lang op zich wachten, dus voor de zekerheid werken wij op de aantekeningen van vice-voorzitter. Die kloppen altijd. We hebben dan ook nog 3 oprichters, die net zoveel vetorecht als de rest heeft, en net zoveel persoonlijkheid en diva-neigingen. Ze zijn Latanga, Medea en HarigHartje.

In de loop van onze vergadercarriere hebben we in heel wat eetgelegenheden in Amsterdam onze sporen achter gelaten. Want laat daar geen misverstanden over zijn, we vergaderen niet zoals een willekeurige, nette, Nederlandse culturele stichting. En het personeel van die tenten heeft het wel ontdekt. Volgens mij, hebben ze nooit in de gaten gehad dat er een vergadering gaande was, en dat er notulen werden genomen. Tja, het gaat toch allemaal in het en op z'n Italiaans.

Om te beginnen, is de helft altijd laat. Dan gaat de voorzitter op een gegeven moment beslissen dat wij kunnen alvast beginnen, want er is weinig tijd (weinig tijd is onze kenmerk, en in die weinig tijd hebben we producties neergezet waar profi's jaloers om zijn. Allemaal met eigen middelen).
Dan begint hij de agendapunten op te sommen. en voor hij daarmee klaar is, zijn er al de eerste vijf moties binnengekomen, geaccepterd en ook al gediscussieerd. In de tussentijd druppelen de laatkomers in, en worden ze gezoend, kort gecomplimenteerd en een per een ingelicht over de gang van zaken, terwijl ze bestellen en tegelijkertijd hun eigen moties indienen. Voordeel, na al deze jaren samen, is dat wij hebben het afgeleerd om elke 30 minuten te nemen om te vertellen al het wonderbarlijks dat tot de vertraging heeft geleid. Want dat weekte irritaties. Dan gaan we verder.

Bij het einde van de vergadering, die in het algemeen 3 uren in beslag neemt, is het volgende te pas gekomen (niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde):

- stevig gediscussieërd op hoge toon, om elke af en toe een geschrikte blik te werpen van: Jehezus, ben ik dan, degene die zo schreeuwt? Even dimmen, er zijn Nederlanders hier;
- volcontinu elkaar onderbreken en het op te nemen voor iemand anders, zo van: wacht eens even, Dingetje probeert iets te zeggen (meestal voorzitter die een punt probeer af te ronden door al het lawaai heen). Maar tja, multitasking hebben wij ontdekt, dus we kunnen de grote lijnen heus wel volgen, wat dacht je;
- over multitasking gesproken: omdat de meeste onder ons vrijberoepbeoefenaars zijn, worden ook nog telefoontjes opgenomen, contracten getekend en zaken pro domo sua gedaan; vice-voorzitter is er de absolute kampioene in, want niet alleen is zij harstikke populair, ze kan het ook niet opbrengen om in minder dan 10 minuten iemand te vertellen dat zij in een vergadering zit en dat ze straks terug belt. Stage-manager is hier veel beter in, in 15 seconden heeft ze iedereen op charmante wijze weggebonjourd (behalve echtgenoot, die krijgt wel een korte knufflpartij "Lieeverddd! waar ben je nu aan het doen? ooh, echt waaaar? Ik ook hooor, nou, ik ben zooo terug");
- elke af en toe geruzied. Ja, ruzie is zo een grote woord. Zo erg dat er in de volgende dagen serieuze diplomatieke pogingen worden ondernomen om de ruziende weer nader bij elkaar te brengen, is er maar een paar keer gebeurt (dit ook leer je af met de tijd);
- een hoop gelachen. Nee, eigenlijk nog meer gelachen. Luid en van harte. Soms tot het histerisch toe. De hele klandizie en bediening van de vergaderlokatie kijkt dan vertederd en een tikje opgelucht toe (Oef, ze hebben elkaar toch niet afgemaakt, stel je je voor, al die bloedspattingen op de lambrisering);
- dan komen wij op de inhoudelijke programmapunten. Het ergste komt voor als de creatieve inhoud wordt besproken. Er worden imitaties gedaan, dansjes en pasjes laten zien, een intonatie geprobeerd, een liedje gezongen. Voorzitter gaat onverstoorbaar door met de overige agendapunten en houdt iedereen bij de les. Even terloops worden harde afspraken gemaakt, data's gekozen met een hoop agendagewapper heen en weer, zakenpartners gebeld en financieringen geregeld;
- iedereen heeft minimaal 15 absoluut geniale ideeën, om de beurt en getriggered door de geniale ideeën van de anderen. En geloof het of niet: ze zijn allemaal bruikbaar, en worden concreet ingevoerd of gearchiveerd voor een meer geschikte moment (beetje realisme moet, maar met de tijd dat we hebben om dit allemaal te doen, is het een lieve wonder dat we nog een - drukke -leven buiten de Stichting hebben);
- HarigHartje, al dan niet op verzoek, doet even tussendoor nog een stuk of 30 imitaties;
- een paar keer is er gehuild, maar het kwam door het leven die ons achterna zit;
- een hoop geknuffeld, niet alleen na de tranen; zomaar, voor de gezelligheid. Alleen Medea knuffelt niet, ze heeft het van het hypertrofisch intellect. Maar we zullen haar blijven opzadelen met sexy-rollen met groote aaibaarheidsfactor, tot ze zich helemaal bloot gaat geven. Met mij is het aardig gelukt, nu zij nog;
- veel en lekker gegeten en gedronken (koffie en fris, wel te verstaan. Verse jus d'orange scoort ook goed. Wijn hebben we alleen bij de gezamelijke diners, in privé-sfeer, die ook een Candid Camera verdienen, om daarna meteen een Gouden Leeuw te krijgen. Alleen, woont onze favorite regisseur in Rome). Het is ingeboren, komt niet door de alcohol. En hier schuilt precies het probleem;
- oh, ja, en voor we weggaan nog even dit latste bericht net binnengekomen toe ik onderweg hiernaartoe was. Dan nog 3 kwartiers nakletsen op de stoep;

en dan gaan we weg, soms met een opgeluchte zucht die ons achterna volgt, veel vaker een vrolijke sfeer achterlatend, terug naar werk, families, afspraken, kinderen die opgehaald moeten worden, boodschappen, verplichtingen, dagelijkse sleur, dit allemaal tegemoet komend met een lichtere tred, een lichtere hoofd en een grote glimlacht die de hele buurt opvrolijkt.

We hebben weer zaken gedaan. Wat is het leven toch mooi.

PS: een paar Amsterdamse producties van onze favoriete regisseur worden waarschijnlijk vertoond tijdens het volgende Rotterdam Film Festival. Ik hou u op de hoogte op de blog.

Los Ballos!

Nessun commento: